zaman sanki erimiş ,bükülmüş bu evde.
bir sürrealist bıyığı bende yüzüme.
müzik ve mizahtan başka silah kalmadı.
her şey komik,bir o kadar da melankolik bazen.
varoluşun bulantısı kapıma dayanınca ,geç kaldın dedim.
üzgünüm hala aklım başımda.
bir kum torbası değilim ki ,kendime yaptığım işkence.
denizlere açılsam,deniz fenerim baharbahçe...
gülüşler sembolik.
içim melankolik.
yine mi ilahi komedya.
kalamam duramam ben, araf katında.
yine melankolik perşembe.
alaycı yağmur üstümde.
kasvet bu evde davetsiz bir misafir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder